Lief dagboek (4)

Lief dagboek

Na mijn terugblik op 2024 kwam er ruimte vrij om vooruit te kijken naar 2025. Ik hoopte dan ook dat ik deze blog snel zou kunnen schrijven na de vorige. En dit stond ook zo in mijn planning, tot Thomas en ik allebei ziek werden. Mijn focus heeft de afgelopen weken dus vooral daar gelegen waar het moest zijn; bij mijn gezin en ons welzijn.

Inmiddels zijn we weer een beetje op de been. Thomas kon na de kerstvakantie weer naar school en ook ik heb vorige week de meeste dingen weer opgepakt, al ging dat echt nog niet van harte. Vooral de hoofdpijn en de vermoeidheid die ik voel zijn erg hardnekkig. Natuurlijk hoeft dit niet alleen een overblijfsel van het ziek zijn te zijn, maar kan het ook te maken hebben met de vele grijze luchten, of voornamelijk dus het gebrek aan zon wat ik begin te merken.

Een winters begin?!

Een (winter)depressie zoals ik die eerder vaak lang en heb ervaren is het dit jaar niet. Daar verzet ik me hevig tegen, maar ik merk wel degelijk dat alles in mij behoefte heeft aan de lente. Vorig jaar begon deze voor mijn gevoel ergens eind juni, dus ik zet me nog maar even schrap voor de komende maanden.

Wat me meteen brengt naar de reden van deze blog; het vooruit kijken naar 2025. Afgelopen weken heb ik veel nagedacht over ‘goede voornemens’ en het feit dat van januari vaak gedaan wordt alsof het ‘een frisse start’ of ‘nieuw begin’ is. Als het gaat om het gevoel van ‘starten aan een nieuw jaar’ ben ik helemaal mee. Maar als we naar de natuur kijken is, in ieder geval in ons klimaat, alles behalve van sprake van een ‘start’ of ‘begin’ van iets. De meeste dieren en planten zijn in diepe rust, en in afwachting van hun nieuwe begin in de lente.

Als ik kijk naar mijn ‘krabbelboekje’ waarin ik mijn gedachten en ideeën ventileer zonder idee of restricties, dan is precies dit wat ik veel teruglees. Een verlangen om in plaats van groots aan de start te staan van iets, me mee te laten nemen in een ander ritme. Gestuurd door de getijden, of een meer innerlijk gevoel dan mee willen (en kunnen) gaan in alles wat er om me heen gebeurt. Simpelweg omdat ik voel dat ik helemaal niet in staat ben om bij te houden wie en wat er zich allemaal over die weg beweegt. Daarom heb ik besloten om op zoek te gaan naar een zijweg, of wellicht parallelweg waar ik op mijn eigen tempo overheen kan hobbelen.

Dus geen (goede) voornemens?

Gek genoeg, en wellicht voor jou als lezer wat verwarrend, heb ik nogal wat doelen en wensen voor komend jaar. Het zijn stuk voor stuk dingen waar ik al heel lang, soms al jaren over nadenk. Sommige ga ik hardop uitspreken, en uitvoeren, maar andere laat ik nog even veilig opgeborgen in mijn hoofd en hart zodat ze daar verder kunnen borrelen. De belangrijkste dingen die ik graag centraal wil stellen komend jaar zijn onder andere dat ik de tijd wil nemen, en weg wil blijven van het gevoel van haast of druk van buitenaf. En, nog belangrijker; ik wil graag dat de dingen die ik doe of wens, betekenis hebben voor een ander.

De eerste zijweg

Het gewicht van individualisme wat op onze samenleving rust is niks nieuws, maar het gemak waarmee mensen hebben besloten dat het allemaal zo erg niet is benauwd me. Ik ben veel op mezelf, begrijp me niet verkeerd. Ik zeg absoluut niet dat we allemaal mensen mensen moeten worden, of naar buiten moeten treden op een manier die niet bij onszelf past. Maar toch is het bij mij gaan kriebelen om gehoor te geven aan een doel of wens die niet over mij gaat.

Zo had ik vorig jaar het idee om in de 12 maanden van het jaar, 12 mensen te bedanken of te laten weten wat ze voor me betekenen. En dan niet mijn moeder of vader die dit bij wijze van spreken elke week van me kunnen horen, maar de mensen die we vaak voor als vanzelfsprekend aannemen. De postbode, de groenteman van mijn plaatselijke supermarkt waar ik altijd vriendelijk door begroet word, de medewerkers van mijn favoriete boekwinkel die de moeite nemen om te vragen hoe het gaat en de schoonmakers van het portiek van mijn flat. Stuk voor stuk mensen die jij in je dagelijks leven ook tegenkomt, en die we best iets vaker onze waardering mogen uitspreken en een complimentje mogen geven.

Kiezen voor de stoptrein

Afgelopen jaar voelde als een enorme sneltrein, en in oktober moest ik concluderen dat er helemaal niks van mijn plan terecht was gekomen. Daarom dit jaar in de herkansing! Niet door weer in dezelfde sneltrein te stappen, maar door de stoptrein te nemen, en zelf te beslissen waar en wanneer ik stop om de boel van een afstandje te kunnen (blijven) bekijken.

Nu heb ik in deze post op Instagram al laten vallen dat ik dit jaar weg wil blijven van grootse dingen en ambities. Dat ik eenvoud, rust en ‘het kleine’ graag wil opzoeken en koesteren. Daarom zal ik geen enorme gebaren of projecten maken van deze 12 momenten, maar ik weet zeker dat het in het klein ook lukt om deze mensen een lichtpuntje te brengen.

Het voelt als een fijn tegenwicht tegen de grote hoeveelheid dingen in ons leven die misschien wel veel te veel en vaak alleen over onszelf gaan. Ik ben dan ook heel benieuwd welke mensen in jouw omgeving je zou willen laten weten dat je waardeert wat ze (indirect) voor je doen. Laat me ook vooral weten op welke manier je ze zou willen bedanken, wellicht brengt het mij, of anderen op goede ideeën.

Superleuk als je ook dit jaar met me mee op reis wil, je bent meer dan welkom!