Groeipijn

Ik heb groeipijn! Mijn leven ziet er totaal anders uit dan een paar jaar geleden. Toen was het hoogst haalbare om even uit bed te zijn. Maar inmiddels heb ik een actief leven opgebouwd met mijn werk bij de bibliotheek, en het werk voor de NVA, de Sociale basis en de lezingen die ik geef. Het is allemaal waanzinnig leuk, maar ook veel.

Het goed plannen en managen van alles vind ik erg ingewikkeld. Niet omdat ik niet goed ben in plannen, integendeel, maar wel omdat ik veel dingen moet verdelen over relatief weinig tijd. De uren die ik effectief kan werken zijn er namelijk niet zoveel. Het heeft geen zin om 36 of 40 uur werk in te plannen omdat ik dan af steven naar een terugval, of erger. Ook heb ik gemerkt dat mijn werk lastig af te bakenen is en snel overloopt in het persoonlijke. Lezingen schrijven en geven, daar promotie voor maken; het gaat veelal via sociale media en online. Mijn bookstagram account gaat al lang niet meer alleen over boeken, maar ook over mijn leven met autisme en alle andere dingen die ik rond mijn ervaringswerk doen.

Zeker in aanloop naar de autismeweek en daarna was ik overweldigd door de vermoeidheid en de enorme kluwen ‘werk’ in mijn hoofd. Nogmaals; heel erg leuk! Maar ik heb groeipijn ontwikkeld. Als ervaringswerker groei ik mezelf voorbij met de vele plannen en ideeën die ik heb. Het opzetten van een nieuwe afdeling van de NVA in Gorinchem en de activiteiten die ik daarvoor wil organiseren hebben veel tijd gekost en ik merk dat het steeds belangrijker wordt om ontspanning in te plannen. Dat is niet voldoende gelukt.

Dit is een erg lange inleiding voor hetgeen ik eigenlijk wil vertellen en dat is dat ik heb geprobeerd om een plan te maken waarin ik mijn facebook en website in kan gaan zetten als ‘werk’, en van mijn Instagram opnieuw mijn hobby kan gaan maken. Weg met die groeipijn en het gevoel overweldigd te worden. Ik vind mijn ervaringswerk namelijk super belangrijk en ik wil natuurlijk nog veel meer lezingen gaan geven en bijdragen aan allerlei mooie projecten, maar dan moeten mensen me wel kunnen vinden. Ik hoop dat dit gaat lukken door mijn blog en facebookpagina beter te gaan benutten. Dat betekent dat ik op mijn Instagram terug kan naar mijn grootste hobby: boeken!

Het voelt gek om een scheiding te moeten maken tussen het één of ander, maar ik denk dat het goed is om werk en hobby wat meer te gaan scheiden omdat er een gevaar in zit van altijd aan staan. Ik merk de laatste maanden een hyper alertheid die niet fijn aanvoelt, en waarin ik vaker verval in oude gedachten en coping mechanismes. Die groeipijn komt ergens vandaan.

Voorop staat dat ik zelf mijn grootste vijand ben. Mijn onzekerheid en angsten werken verlammend. Zeker een paar keer per week vind ik dat ik moet stoppen met alles omdat ik denk dat ik mezelf voor gek zet. Dat anderen mij stom vinden en ik van achter een schermpje uitgelachen wordt om wat ik probeer te doen. Er is maar weinig wat ik leuker vind, en tegelijkertijd enger dan mijn bookstagram account en mijn blog. De afgelopen weken is deze onzekerheid weer gegroeid, ondanks de positieve reacties die ik heb gekregen op mijn lezingen. Het zit in mijn hoofd, dat weet ik, en ik weet ook dat de enige manier om dit gevoel te verkleinen is door er dwars doorheen te gaan. Kan groeipijn ook ontwikkelmogelijkheden betekenen?

Door uit te spreken dat ik mezelf een zeikerd voel, maar dat dit onterecht is. Door uit te spreken dat mijn angsten niet realistisch en valide zijn. Door uit te spreken wat er goed gaat, en te leren van de dingen die niet goed gaan. Door uit te spreken dat dat geen ramp is, maar hoort bij ontwikkelen en groeien. Door uit te spreken (en aan te nemen) dat goed, goed genoeg. Meer dan genoeg.

Ik ben degene die mij kan helpen, en die de verantwoordelijkheid draagt voor het aankijken van alle negatieve gedachten en angsten. De onzekerheid en de verlammende angsten vind ik slopend en ik hoop dat door mijn bookstagram weer helemaal hobby te maken, ik de prestatiedruk kan gaan parkeren en dat daarmee de onzekerheid weer iets gaat zakken. Het is een gevoel wat me gijzelt en verlammend werkt.

Ook deze blog heb ik al tien keer geschreven en weer verwijderd de afgelopen weken. Alles wat ik maak is te slecht, niet volledig. Te kort, te lang, te uitgebreid, te warrig, te ‘sneu’. Ik word er he-le-maal gek van en nu is het genoeg!

Zo ga ik het doen, en niet anders. Stapje voor stapje terug naar beter, omdat ik niet kan voorleven dat je goed bent zoals je bent, als ik mezelf blijf afkraken en veroordelen.

Dus, ook al voelt het niet goed; het is wel goed. Dit bericht, en de opening die ik daarmee wil creëren voor mezelf; het is goed genoeg!

Vanmiddag duik ik mijn balkon op met een boek, omdat ik mijn huis niet uit wil, maar wel graag buiten wil zijn. Een kleine stap is ook een stap, en misschien is deze blog wel een hele grote.

Herken je de onzekerheid, of snap je er juist helemaal niks van? Laat het me weten, want ik ben erg benieuwd!

Tot de volgende,