Lief Dagboek (2)

Lief Dagboek,

Wat ben ik toch een waardeloze zeikerd. Er lag een plan. Er staan blogs klaar en toch zijn ze niet online gekomen volgens de planning die ik voorzichtig, maar vastberaden maakte en deelde. Ik vind mezelf niet zoveel waard, en de aardige stemmetjes komen voornamelijk van buitenaf. Tot ik na het plaatsen van mijn eerste ‘lief dagboek’-jes op Instagram ook ineens lelijke stemmen van buitenaf ontving. Nare opmerkingen die ik meteen besloot te verwijderen en privé berichten die ik besloot niet te lezen, maar waar ik na ze gelezen te hebben om moest huilen.

Hoe doen mensen dit? Omgaan met de overweldigende online wereld waarin iedereen denkt alles te kunnen zeggen zonder stil te staan bij de ander. Natuurlijk hoeft niet iedereen me aardig te vinden, en hoeft wat ik doe je niet aan te spreken. Je mag het stom, lelijk of achterlijk vinden. Gelukkig leven we in een land waar vrijheid van mening een groot goed is.

Daarom vind ik het ook lastig om toe te geven dat ik eigenlijk helemaal niet tegen kritiek kan. Dat het me ineen doet krimpen, me laat rillen en terugbrengt naar momenten waar ik gekleineerd en vernederd werd. Het doet letterlijk pijn aan m’n lijf.

Loskomen van de overtuiging dat ik niet goed genoeg ben vind ik echt een heel taai en slopend proces, en deze reacties hebben me ongewild teruggeworpen op oude coping manieren. Het heeft me bevroren, en gemaakt dat ik me opnieuw verstopt heb. Ik heb niets meer geplaatst. Mijn gedachten gingen terug naar het eindeloos herhalen van negatieve overtuigingen en redenen waarom het ook achterlijk is dat ik denk dat ik iets zinvols doe. Dat degene die op een niet zo’n subtiele manier iets lelijks over mij zeggen eigenlijk wel gelijk hebben. Er zijn immers eindeloos veel mensen die hun ding doen op sociale media en het internet. Wat denk ik überhaupt toe te voegen?

Nou goed, nu ben ik er dus toch weer op maandag met een nieuw ‘lief dagboek’. Ik wil mezelf meer dan ooit houden aan de afspraken die ik met mezelf gemaakt heb om uit die oude patronen te blijven. Is er iemand die iets herkent in mijn worsteling? Zeggen iets te gaan doen, het proberen, maar toch weer verzanden in niks?

De processen in het leven gaan me soms veel te traag en moeilijk. En ik voel me een sneuneus dat ik daar nu op deze maandag een hele blog ‘aan loop te wijden’. Zeggen dat ik vind dat mensen wat aardiger voor elkaar zouden moeten zijn voelt niet eerlijk, want; misschien hebben degene die deze nare reacties stuurden wel een punt. Maar toch vind ik dat we best iets vriendelijker tegen elkaar mogen zijn. 😉

Het is toch allemaal al moeilijk genoeg?!

Ik heb nog geen idee wanneer, maar er komt een volgende, dus tot dan?!