Laten we het eens hebben over de feestdagen
Even over vannacht
Vannacht lag ik wakker. Alweer. Met name afgelopen week is een drama als het om slapen gaat. Overdag moet ik mezelf vooruit slepen, maar voel ik tegelijkertijd geen rust om even te gaan zitten, en ’s nachts ben ik klaarwakker. Mijn hoofd is overvol en draait overuren. Ik voel het al weken, maar kon steeds mijn vinger er niet opleggen wat maakt dat ik me zo voel. En daarbij; waarom het niet lijkt te lukken om bij te sturen.
Kerststress
Tot ik op Instagram steeds meer mensen met autisme hoorde praten over de impact van de feestdagen op hun gemoed. De druk die alle extra dingen met zich meebrengt, de veranderende planning, de verwachting van anderen etc. Dingen als het maken van hapjes voor een kerstdiner op school, en op scouting, maar ook het regelen van de dingen thuis lijken goed behapbaar, maar blijken voor mij enorm ontwrichtend.
Terugkijkend voel ik me elk jaar zo, en moet ik, ondanks mijn legere agenda, alle zeilen bijzetten om het voor elkaar te krijgen. En heel eerlijk? Ik ben blij als het eind januari is, en alles weer een beetje normaal is.
Verschuil je maar weer achter je diagnose….
Beseffen dat de situatie voor mij zo is, is één ding, maar het hardop benoemen is iets anders merk ik. Het voelt alsof ik me vooral heel erg aanstel, en dat ik het recht niet heb om aan mijn gevoel, autisme te koppelen. Ik voel mijn interne criticus spontaan opspringen om heel hard te gaan schreeuwen. Wie ik wel niet denk dat ik ben, en of ik wel doorheb hoe erg andere mensen er last van hebben. De ‘echte’ autisten, die mogen het moeilijk hebben; jij niet! Aan mij is immers niks te zien/merken. Ook heb ik wel eens gehoord dat ik autisme niet altijd maar moet noemen, omdat ik me daarmee achter mijn diagnose zou verschuilen. Alsof ik het als excuus gebruik?!
Het maakt me zo verdrietig dat ondanks alles, ik nog steeds het gevoel heb me te moeten verdedigen, en dat het niks te maken heeft met me ergens achter verschuilen. Laat staan dat ik het als excuus gebruik. Ik vind het verdrietig dat ik mezelf op sommige momenten toch blijf dwingen om iets te doen en zijn wat ik helemaal niet ben. En dat het nog steeds voelt alsof ik niet ‘autistisch genoeg’ ben en dat het belachelijk is dat ik deze periode zo vastloop. Het is in ieder geval duidelijk dat ik wat dat betreft nog veel te winnen heb.
Lief zijn
Mijn beste vriendinnetje zei het van de week al; ‘het klinkt alsof het op is, en volgens mij is het nodig om daarnaar te kijken en dat serieus te nemen’. Ik denk dat zij op dat moment beter zag hoe erg het in de knoop zat dan ik. Ik kwam er uiteindelijk vannacht pas achter. Zij heeft het vermogen om voor mij te zorgen en zacht te zijn waar ik alleen maar hardheid naar mezelf voel. Waar ik met anderen, en met mezelf in ruzies belandt omdat ik me niet gezien/gehoord voel, voel ik nu hoe groot de nood is om er wél ruimte aan te geven.
En dus vooral ook hoe belangrijk het is dat ik er wel een naam aan mag geven. Dat ik mag zeggen: ik ben autistisch, ik geloof dat ik dit niet kan op deze manier. En dat als ik het al kan, dan is het alles behalve prettig en houdbaar. Met heel veel dank aan alle mensen met autisme die al veel verder zijn dan ik, en die de woorden hadden voor het gevoel waar ik woordeloos mee moest leven de afgelopen weken.
Als ik mezelf niet serieus neem, wie dan wel?!
Vanmorgen stond ik op met een steen in mijn buik. Huilerig, moe en enorm overprikkeld. En nu moet de dag eigenlijk nog beginnen. Ik ben enorm prikkelbaar, maar daarachter zit vooral een enorm verlangen om gezien te worden. Een behoefte om geborgen te zijn bij iemand. Deze dagen zijn in beginsel bedoeld als iets moois. We vieren tenslotte de geboorte van Christus, en staan ook nog eens aan de vooravond van de start van een heilig jaar met als thema ‘Pelgrims van hoop’. Het lijkt allemaal goed, mooi en belangrijk. Maar laten we ook realistisch zijn en stilstaan bij de mensen die niet de mogelijkheid hebben om deze vreugde te ontvangen en niet deel kunnen zijn van een (kerk) gemeenschap. Ik zal niet teveel uitweiden als het gaat om mijn pijn richting mijn geloof en kerk, daar ging deze blog tenslotte helemaal niet over.
Waar het wel over gaat is de realisatie die ik vannacht had; ik heb last van mijn autisme en het beperkt me. Het vraagt aanpassingen die ik nagelaten heb om te nemen, en die ik nu alsnog serieus ga proberen te nemen. Zo ga ik na het schrijven van deze blog zitten om mijn planning voor vandaag en morgen te maken. Ik ga de dingen kleiner maken, en waar mogelijk voorspelbaarder. En het allerbelangrijkste; ik ga voor mezelf zorgen, in plaats van de zorg buiten mezelf te zoeken. Waardoor ik vaak teleurgesteld, verdrietig en boos wordt.
Heb je autisme, en herken je de onrust deze maand? Laat het me dan vooral weten, ik zou er graag over doorpraten en meer ervaringen horen!
Voor nu wens ik je een fijne dag, goede kerstdagen en veel kracht om erdoor te komen op een manier die zo prettig mogelijk voor jezelf is.
