Hoewel ik denk dat dit maar een kort blogje wordt heb ik besloten toch iets te schrijven. Aan het begin van het tweede gesprek hebben we kort teruggekeken naar vorige week. Na het eerste gesprek was ik compleet gevloerd en lichtelijk in de war. Ik had niet verwacht het eerste gesprek al zoveel dingen te ervaren die wijzen op autisme. Misschien was ik toch sceptisch, en bang voor de zoveelste verkeerde diagnose. Dit gesprek verliep eigenlijk net zoals het eerste en de ‘oh ja’s’ en ‘dat heb ik ook’s’ kon ik in rap tempo weer afstrepen op mijn autisme bingokaart. Tijdens het afnemen van de vragenlijst was er gelukkig genoeg…

Zo zat ik op een zomerse woensdagochtend klaar voor het eerste gesprek. Vooral benieuwd wie ik tegenover me zou krijgen, opende ik de link en vrijwel direct verscheen er een vriendelijk uitziend gezicht. Ik weet niet waarom, maar vriendelijkheid, en een lief iemand voor me hebben is voor mij heel belangrijk. Bij een streng of nors ogend iemand is er veel kans dat ik vroeg of laat helemaal dichtklap en niet meer te bereiken ben. Hoewel vooraf gezegd is dat ik altijd mocht switchen als het niet goed voelde, was ik blij en opgelucht dat het een goeie match leek. Dat scheelt een hoop onrust en gedoe, en daarmee energie.…

Nadat het woord autisme een aantal keer was gevallen, kwam de vraag: en nu? In eerste instantie wilde ik geen verder uitgebreid onderzoek. Het vooruitzicht van wéér een heel traject met nieuwe psychologen, andere structuren én de kans op een nieuwe teleurstelling vond ik nou niet echt aanlokkelijk. Toch heb ik uiteindelijk de stap genomen om me aan te melden bij het autismecentrum. Ik denk dat het mij, maar ook mijn behandelteam kan helpen om een beter beeld te vormen van mijn plek binnen het autistisch spectrum. Als ik iets heb geleerd de afgelopen maanden dan is het dat geen enkel mens met autisme hetzelfde is, hetzelfde ervaart of dezelfde klachten…