Autisme onderzoek – gesprek 2

Hoewel ik denk dat dit maar een kort blogje wordt heb ik besloten toch iets te schrijven. Aan het begin van het tweede gesprek hebben we kort teruggekeken naar vorige week. Na het eerste gesprek was ik compleet gevloerd en lichtelijk in de war. Ik had niet verwacht het eerste gesprek al zoveel dingen te ervaren die wijzen op autisme. Misschien was ik toch sceptisch, en bang voor de zoveelste verkeerde diagnose.

Dit gesprek verliep eigenlijk net zoals het eerste en de ‘oh ja’s’ en ‘dat heb ik ook’s’ kon ik in rap tempo weer afstrepen op mijn autisme bingokaart. Tijdens het afnemen van de vragenlijst was er gelukkig genoeg ruimte om op dingen in te gaan. Zo heb ik veel moeite met het stellen van grenzen en voel ik deze ook niet altijd aan. Althans, ik voel pas dat ik over mijn grenzen ben gegaan als ik ziek in bed lig, of een hele avond aan het overgeven ben geweest. Ook komt naar voren dat ik enorm hoge eisen aan mezelf stel, en mezelf daardoor vaak over de kop werk.

Online vind ik veel steun en (h)erkenning bij andere mensen met autisme. Er blijkt een groot gemeenschapsgevoel te zijn en de mensen die ik spreek zijn allemaal even vriendelijk en open. Ook mijn beeld van autisme verandert en past zich aan naarmate ik meer informatie vind, en meer mensen spreek.

Degene die het onderzoek afneemt stelt me tijdens het gesprek vaak gerust en benoemt de verschillen tussen een brein met autisme, en zonder autisme. De verschillen duizelen me soms, maar het verklaart zo ontzettend veel! Ik dacht echt dat iedereen dacht en voelde zoals ik. Oh men, was I wrong!

Vragenlijsten

Na het eerste gesprek ontving ik via de mail een drietal vragenlijsten. Één om zelf in te vullen, en twee om door anderen in te laten vullen. De ontwikkelingsanemnese is een vragenlijst voor mijn ouders die gaat over mijn vroege ontwikkeling en of hen iets is opgevallen in mijn jeugd. Het gaat bijvoorbeeld over mijn eerste levensjaren, mijn eetgewoonten, hoe ik speelde, of ik vriendjes had e.d.. Ook zat er een vragenlijst bij voor iemand anders in mijn naaste omgeving. Die kun je in laten vullen door een goede vriend, vriendin of partner.

De vragenlijsten worden gebruikt om een compleet beeld over mij te kunnen vormen. Stiekem vond ik het best spannend om andere mensen over mij na te laten denken. Wat nou als ik iets naars over mezelf teruglees? En hoe ervaren anderen mij eigenlijk? Ben ik lastig, een moeilijk mens?

Gelukkig herkende ik me helemaal in de antwoorden en las ik niks nieuws of naars terug.

Prikkeldagboek

Om erachter te komen welke activiteiten mij (buitensporig) moe maken en van welke activiteiten ik juist ontprikkel heeft ze me aangeraden om een prikkeldagboek bij te houden. Hierin schrijf ik op wat ik op een dag doe, en hoe moe dat me maakt. Op het moment van schrijven is het zomervakantie en zien de dagen er heel anders uit dan gebruikelijk, dus ik heb besloten om hier na de vakantie mee te beginnen. Misschien leuk om er tegen die tijd een format voor te maken en dat hier te delen?

Boekentips