Autisme onderzoek – Gesprek 6

Die is gek

Toen mijn aanmelding voor het onderzoek rond was kreeg ik een mailtje met informatie en de naam van degene die het onderzoek af zou nemen. Het mailtje werd ondertekent met een vriendelijke groet, en veel plezier met het onderzoek. Lichtelijk gefrustreerd klapte ik mijn laptop dicht. Wat denkt ze? Dat het leuk is om na al die jaren ellende wéér met een ander in gesprek te moeten over alles en vooral: over mijn onkunde om het leven aan te kunnen? Koekkoek, die is gek! Het was voor mij een kwestie van doorzetten en maar hopen op het beste. Hopelijk zou het dan allemaal snel voorbij zijn.

Nu het zesde, en laatste gesprek achter de rug is moet ik toegeven dat ik beter snap wat ze toen bedoelde. Ik heb plezier (gehad)! Het is een verademing om na al die jaren (h)erkenning te vinden en zoveel puzzelstukjes op hun plek te zien vallen. Leven in de veronderstelling dat je bent zoals ieder ander, maar dan slechter en minder capabel (waarom kunnen zij wat ik niet kan?) vond ik echt heel zwaar. De afgelopen weken heb ik geleerd dat ik niet ben zoals iedereen, en dat ik mezelf dus niets hoef kwalijk te nemen. Sterker nog, veel dingen zijn voor mijn brein vele malen moeilijker, eigenlijk is het verdomde knap dat ik het al die tijd heb volgehouden.

‘Het is niet jouw schuld’

Horen dat ik er niks aan kan doen, dat mijn brein anders functioneert en dat de wereld daar niet op is ongericht doet me heel goed. Ik voelde me altijd compleet belachelijk wanneer ik in paniek raakte als ik meer dan twee pannen in de gaten moest houden. Of wanneer ik in het huishouden tien taken aanpak, maar aan het eind van de dag moet gaan zitten in een huis vol chaos omdat ik aan alle tien de taken ben begonnen, maar niks af heb kunnen maken. Nu weet ik dat het vervelend is, maar dat ik er echt helemaal niks aan kan doen. En belangrijker nog; het doet niks af aan mijn intelligentie of waarde als mens.

En nu?

De komende periode zal vooral in het teken staan van het omgooien van mijn leven. Ik heb een enorme behoefte om opnieuw te gaan kijken naar wat gaat, en wat ik wil. Zoals ik het tot nu toe geprobeerd heb, heeft veel van me gevraagd en heeft me ontzettend moe gemaakt. Het constante proberen, en vervolgens vaak falen heeft z’n tol geeist en ik ben toe aan wat succeservaringen. Met de kennis die ik nu heb moet het mogelijk zijn om mijn leven op een manier in te richten die goed is voor mij. Rekening houdend met de uitdagingen en moeilijkheden die autisme met zich meebrengt. Want hoewel ik heel blij ben dat ik eindelijk een verklaring heb, is het niet alleen maar fijn. Het brengt ook een stukje rouw en onzekerheid met zich mee.

Al die jaren, bijna mijn hele leven, heb ik gestreefd naar herstel. Naar beter worden, naar ‘net als iedereen’ worden. Nu ik weet dat dat niet gaat gebeuren omdat ik nu eenmaal niet ben zoals de meeste mensen, maakt me dat soms ook verdrietig en bang. Als niet dat, wat dan wel?

Gelukkig heb ik tijd genoeg om uit te zoeken wie ik ben. En op welke manier ik kan leven, zonder altijd ziek en overprikkeld te zijn. Autisme is een term die honderden dingen kan oproepen en waar ontzettend veel specialisten voor opgeleid zijn binnen de GGZ. In plaats van die mensen me te laten intimideren wil ik hun kennis gebruiken om óók een specialist te worden. Niet alleen op het gebied van autisme, maar vooral op het gebied van mijn eigen leven.

Ik weet dat ik nu nog weinig weet, en feitelijk zal ik ook nooit alles weten over Autisme. Het is simpelweg teveel. Google op autisme en er verschijnen binnen een seconde 17.000.000 resultaten met informatie. Hoewel ik niet alle informatie ken, kan ik wel mijn ervaringen delen en zoveel mogelijk mensen meenemen in mijn leerproces.

Ik ben een autist, en dat zul je weten ook! 😉