Hoewel de uitslag geen verrassing is, merkte ik dat ik toch gespannen was voor het uitslag gesprek. Één van mijn huidige behandelaren kon bij het gesprek zijn, en zo gingen twee mensen waar ik erg persoonlijke dingen mee gedeeld heb elkaar ook ineens zien. Bovendien voel ik met beide een goede klik, wat ik ook altijd een beetje ingewikkeld vind. Het blijven immers ‘maar’ behandelaren en geen echte vrienden of kennissen, al kan dat soms wel zo voelen. Anyway, ik dwaal af. Over dat onderwerp zal ik later uitgebreider schrijven. Vandaag ging het over de uitslag.
Alles samen
Om een goede conclusie te kunnen maken zijn alle losse onderdelen van het onderzoek samengevoegd en naast elkaar gelegd. Met losse onderdelen bedoel ik:
- De tat platen;
- Het figuur van Rey;
- Het DSM interview;
- De vragenlijsten ontwikkelingsanamnese en hetero anamnese;
- De algemene indruk tijdens de gesprekken.
Alle uitslagen worden verwerkt tot een verslag, wat besproken wordt met een andere psycholoog. Wanneer er bijvoorbeeld twijfel is kan diegene nog een keer meekijken etc. En dat verslag werd dus tijdens het gesprek doorgelopen en besproken met mij, en mijn huidige behandelaar.
In het verslag staat een korte uitleg van de opbouw van het onderzoek, een stukje over de algemene indruk die ik maak als mens en evt bijzonderheden.
Uitleg per criterium
Onder de algemene indruk wordt elk criterium los besproken. Elk onderdeel wordt kort toegelicht en daarna staat een korte samenvatting waar ook de antwoorden vanuit de vragenlijsten zijn verwerkt. Zo heb je per criterium een goed overzicht van de eventuele knelpunten en aandachtspunten. Ook staat per criterium benoemd of eraan voldaan wordt of niet. In mijn geval ben ik ‘geslaagd’ voor alle criteria. Wie had dat gedacht!
Conclusies en aanbevelingen
Toen ik hieraan was begonnen kwam ik een beetje in de knel met mezelf. Het liefst zou ik nu alle conclusies met jullie delen en helemaal uiteenzetten wat er bij mij speelt en hoe autisme zich bij mij uit. Maar tijdens het schrijven voelde dat niet goed dat ik het weggelegd heb, en het een paar dagen heb laten rusten. In eerste instantie wist ik niet zo goed waarom het niet goed voelde en waarom het me niet lukte om de conclusie goed op papier te krijgen. Maar eigelijk is het heel logisch: het is super privé en er komen dingen in voor waar ik al bijna mijn hele leven mee worstel en me raar door/over voel. Na al die jaren zoeken weet ik eindelijk wat er is, en ik merk dat ik sommige dingen daarvan graag nog even, of misschien wel voor altijd voor mezelf houd.
Wat ik wel kan en wil doen is uitleggen hoe de conclusies zijn opgebouwd en de uitslag tot stand is gekomen. Zo is er een korte conclusie over het gehele onderzoek. De meest opvallende dingen komen terug en er wordt goed gekeken naar waar ik volgens het onderzoek de meeste lijdensdruk van ervaar.
Daarna worden aanbevelingen en adviezen gegeven waar ik de komende periode mee aan de slag kan. En eigenlijk zijn dat dingen die vanaf nu altijd aandacht zouden moeten kunnen krijgen. Autisme gaat immers niet meer weg.
Wel of niet doen?
Toen het woord autisme voor het eerst viel wilde ik eigenlijk geen verder onderzoek laten doen. Tijdens mijn jaren binnen de GGZ heeft het voor zoveel ellende gezorgd. Dat wilde ik niet nog een keer allemaal door moeten, met het risico op wéér een verkeerde diagnose. Toch ben ik achteraf zo blij dat ik het wel gedaan heb! Natuurlijk had ik deze keer mazzel met degene die het onderzoek afnam, en dat de uitslag zo duidelijk bij me past. Maar daarnaast gun ik het iedereen om je zo gezien en gehoord te voelen. Ineens was niks meer raar of vreemd, maar volledig verklaarbaar.
Twijfel je zelf of je autisme hebt, of heb je om een andere reden behoefte om met iemand te praten? Doe dat dan! Gun jezelf de tijd en ruimte om dingen bespreekbaar te maken en op zoek te gaan naar antwoorden op vragen die je hebt. Mijn hele leven zeiden mensen dat ik niet anders of raar was, en dat ik mezelf niet zo naar beneden moest praten. Maar nu weet ik dat mijn gevoel klopte en dat er een reden is waarom ik me altijd zo anders heb gevoeld. Daarin erkend worden maakt voor mij dat het minder raar voelt. Ik ben gewoon geboren met een ander soort brein.
Het is hoog tijd om dat brein te omarmen en mijn eigen weg te gaan. Wie weet waar het me brengt!
Voel jij je wel eens anders in de wereld? Accepteer je dat van jezelf? Laat het me weten, ik praat er graag over door!
Wat een verademing om opeens te snappen wat er gebeurd.
Bij mij wisselt het accepteren heel erg, maar ik weet ook niet of ik autisme heb of bv adhd of iets dergelijks.