Drempels

Het moment dat ik ergens (opnieuw) mee wil beginnen, ervaar ik een verschrikkelijk hoge drempel waar ik nauwelijks overheen kan kijken. Zo zit ik ook al de hele week aan te hikken tegen het schrijven van deze blog, waarvan ik moet toegeven dat dit schrijven de vierde poging is. Het is steeds niet goed genoeg, of te lang, of te kort, of te uitgebreid. Of ik vind het gewoon weer nergens op slaan, waarna ik alles wis en opnieuw begin.

Er is de afgelopen periode ontzettend veel gebeurd. Dingen waar ik over wil praten, maar ook dingen die ik niet wil delen. Bovendien werden de eerste drie versies van deze blog binnen no-time een enorme opsomming van dingen die al dan niet goed gaan en waar ik me het afgelopen half jaar druk over gemaakt heb. Terwijl hij eigenlijk alleen maar bedoeld is om die drempel voor mezelf te verlagen.

Ik kondig niet aan weer te schrijven, maar kijk er wel naar uit dingen te delen. Zo ben ik bezig met een artikel over executieve functies en werk ik aan de lezing die ik op 4 april ga geven tijdens de autismeweek. Een enorme kans en beloning voor al die jaren knokken. Natuurlijk schijt ik zeven kleuren angst, maar tegelijkertijd heb ik er zo ongelofelijk veel zin in! De lezing is openbaar toegankelijk, en het lijkt me superleuk om ook jou daar te ontmoeten. Meer informatie kun je hier vinden.

Met mijn papiertje tot ervaringswerker op zak is nog een wens uitgekomen. Sinds begin februari ben ik gekwalificeerd om als ervaringswerker mijn bijdrage te kunnen leveren. Mijn blog is daar natuurlijk een onderdeel van die ik om die reden graag actief in wil zetten. Gestopt met schrijven ben ik achter de schermen geen moment, maar online is dat een ander verhaal. Ook hier wil ik me weer als vis in het goede water voelen.

Met mij gaat het goed, en daar geniet ik van. Hoewel ik merk dat het een precaire evenwicht is om dat zo te houden, geniet ik van alle dingen die ik mag en kan doen. De komende periode zet ik de zoektocht naar rust en balans om naar doen, in plaats van eindeloos zoeken en heroverwegen. Er zijn stappen nodig, die ik in vertrouwen ga nemen. Ik kijk uit naar het heerlijke lentezonnetje, veel schrijf (en werk)uren en bovenal heel veel fijne dingen.

Voor nu laat ik het hierbij. De kop is eraf. De drempel afgebroken. Als er iets is dat ik heb geleerd, is dat die drempels zichzelf niet oplossen, maar dat dat niet betekent dat ik er niet overheen kan komen.

Bij deze weer een stap vooruit, niet alleen richting de lente, maar ook richting mezelf!

Let’s go!