‘Gewoon’ leven

Sinds het laatste bericht dat in maart online is gekomen op Gewoon Autisme, heb ik niet stilgezeten. En toch ook weer wel. Steeds kroop ik achter mijn laptop om te schrijven, maar de woorden bleven uit. Het lukte niet (meer) om dichtbij mezelf te komen en het hele autisme kwam me mijn neus uit. Ik wilde niet meer schrijven over (voor mij) zware dingen die ik zelf momenteel ook allemaal niet begrijp.

Lezen over autisme is makkelijk. Er is genoeg informatie te vinden waar ik waarschijnlijk wel tien websites mee zou kunnen vullen. En die zijn er ook. Er zijn supergoeie websites, blogs en youtube-kanalen te vinden die uitleg geven over Autisme. Mensen die hun ervaringen delen en daarmee anderen op weg helpen. Het zijn vaak mensen die weten wat autisme voor hen betekent en op welke manier ze ermee om kunnen gaan. En dat weet ik zelf helemaal (nog) niet.

En natuurlijk wist ik wel dat er al veel informatie was over autisme voordat ik begon. Maar ik dacht er deze keer tegenop te kunnen boxen. Ik dacht dat ik deze keer sterk genoeg was om me staande te houden tussen alle goed gemaakte dingen en ik vond dat ik ook iets te brengen had. Helaas heb ik me toch weer beet laten nemen door een ‘goed moment’. En kwamen de (onterechte) nare overtuigingen daarna als een mokerslag terug in mijn gezicht. Ik bevroor opnieuw en hoe hard ik ook probeerde, er kwam niets meer uit mijn handen.

‘Hoe gaat het met je?’

Als je me vandaag vraagt hoe het gaat, dan zeg ik zonder twijfel: ‘goed hoor, en met jou?’. En het is niet dat ik met dat antwoord tegen je lieg, maar als ik echt goed naar binnen kijk, moet ik toegeven dat ik het eigenlijk niet weet. Ik weet niet precies hoe ik me voel. Er zijn momenten dat ik heel boos en verdrietig ben, maar er zijn ook momenten waarop ik geniet van een koud blikje cola op mijn balkon. En op die momenten gaat het toch ook goed?! Maar als ik daarna weer in mijn bed beland, of de hele middag op de bank zit zonder iets gedaan te krijgen, telt dat ‘goed’ dan nog wel?

De hele extreme somberheid is even weg, en gelukkig kan ik daardoor in ieder geval even ademhalen en mezelf herpakken. Aan plannen en wensen namelijk geen gebrek. Ik ben nog steeds op zoek naar wat autisme betekent voor mijn leven en op welke manier ik het beter leefbaar kan krijgen. Ik stap nog bijna dagelijks in ‘autisme-vallen’ en het lukt nog niet goed om rekening te houden met mijn nieuwe diagnose, die inmiddels niet meer zo nieuw is, maar nog steeds nieuw voelt.

‘Bookstagram’

Terwijl het hier, en op mijn Instagrampagina stil was, heb ik niet helemaal niks gedaan. Natuurlijk gaat het leven gewoon door, en werk ik hard aan mezelf en om mijn gezin draaiende te houden, maar daarnaast heb ik gelukkig ook al die tijd kunnen lezen. En het bezig zijn met boeken en mijn Instagrampagina die ik daarvoor heb gemaakt vorige zomer doen me heel erg goed. Voor zo lang ik me kan herinneren ben ik altijd bezig geweest met grote onderwerpen.

Ik blogde bijna 9 jaar geleden al over de impact van een zware bevalling, psychische problemen en rouw. Allemaal onderwerpen die ik nog steeds ontzettend belangrijk vind, maar die ook zwaar voelen. Het heeft me altijd heel veel energie gekost, en als ik terugkijk leverde het me lang niet zoveel energie op als ik erin stook. En als je altijd meer energie verbruikt, dan je weer op kunt laden, dan beland je vanzelf in het rood. En ik vind het erg moeilijk om weer een beetje uit dat rood te kruipen.

Mijn boekenaccount daarentegen gaat eigenlijk over niks. Ik lees boeken, en ik deel wat ik ervan vind. Deel af en toe leuke boekentips en heb ontzettend leuke contacten opgedaan. Toen ik daar vorig jaar mee begon had ik nooit gedacht dat ik er na een jaar nog steeds met zoveel plezier mee bezig zou zijn. Sterker nog, het plezier groeit en daarmee ook de tijd die ik erin steek. En voor het eerst levert het me meer energie op dan ik erin steek. Misschien durf ik het zelfs inmiddels wel een flinke hobby te noemen.

De lat lager leggen

Dus in plaats van vechten voor iets waar ik de lat veel te hoog voor heb gelegd, ga ik de komende periode, gelukkig met mijn lieve therapeut, oefenen met dingen doen die ik al heel lang niet meer heb kunnen, of durven doen. Ik wil echt leren de lat wat lager te letten, en altijd alleen maar iets doet als het in mijn ogen ‘goed genoeg is’ is niet haalbaar gebleken. Het is namelijk nooit goed genoeg.

Ik voel me altijd een mislukking, een loser, een domoor en de schaamte voor alles wat ik wil, of doe, zoals deze blog breken me echt een beetje op. Laatst had ik een gesprek met iemand die ook vaak met iets nieuws begint, of na 8 maanden bloggen het roer toch weer helemaal omgooit. Ze begint een nieuw bedrijfje, maar is het na een half jaar zat en bedenkt iets nieuws. Ik herken veel in wat ze zei, en zij andersom ook in mijn gevoel van falen. Het grote verschil tussen ons was alleen dat zij de mening van anderen inmiddels zo ver naast zich neergelegd heeft, dat ze gewoon kan genieten van wat ze doet.

Ze zei: ‘het is mijn leven, en ik doe er toch niemand pijn mee? Waarom zou ik het dan niet doen? Omdat anderen er iets van kunnen vinden?’

En met haar moed, en kracht probeer ik mijn schreeuwende gedachten ook een beetje te temperen. Want ja, wie doe ik er kwaad mee als ik op onderzoek uit ga naar wat goed voor mij is? Op deze manier alleen mezelf!

Stap voor stap

Het leven zit me in de weg, en autisme is ingewikkeld. Het is even hoe het is en ik heb vandaag dan ook geen tips of handige informatie voor jullie. Misschien komt dat nog, en misschien gooi ik het roer om en ga ik me meer richten op ‘makkelijkere’ onderwerpen. Ik weet het nog niet.

Voor nu ben ik vooral blij dat het gelukt is om niet alleen een uur achter mijn scherm te zitten, maar ook wat woorden op te schrijven. Dat is al meer dan me de afgelopen maanden gelukt is, dus hoera voor dat!

Ik hoop dat het jullie allemaal goed gaat en ik wil jullie graag bedanken voor alle lieve berichten die ik via Facebook en Instagram heb mogen ontvangen de afgelopen periode!

Hopelijk blijft het niet bij één keer een uurtje schrijven de komende periode, want ik mis het ontzettend en hoop echt met alles wat ik in me heb dat de woorden blijven komen.

Hopelijk tot snel!