Het leed dat avondeten heet

Laat ik voorop stellen dat ik hou van lekker, en gezond eten, en dat het niet is dat ik niet kan koken. Althans, ik weet hoe het moet. Toch is koken, en eten elke dag weer een vreselijke strijd met mezelf en grijp ik vaker dan me lief is naar dezelfde dingen. Om het mezelf wat makkelijker te maken ben ik een tijdje geleden begonnen met het maken van weekmenu’s. Vastigheid en structuur doen mij heel goed, en ook wat eten betreft had ik hier al een tijd behoefte aan.

Elke week pak ik een moment om het menu voor de week erop te plannen. In de week dat thomas bij mij is combineer ik dat meteen met het bestellen van de boodschappen. In de weken dat thomas niet bij mij is kom ik vaak niet aan het minimale bedrag om te bestellen, dus dan doe ik mijn boodschappen gewoon in de winkel.

So far so good zou je denken, Het klinkt immers als een goed gestructureerd en uitvoerbaar idee, maar tot nu toe loopt het vaker wel dan niet in de soep. Vlak voor ik besloot deze blog te schrijven mislukte er voor de zoveelste keer iets. De oven stond op de verkeerde stand en mijn stokbrood bleek gecremeerd in plaats van gebakken. Omdat ik gisteren überhaupt vergeten was dat ik moest eten, en de dag ervoor mijn maaltijd ook mislukte, ga ik nu dus voor de derde avond zonder een fatsoenlijke maaltijd naar bed. En dat maakt me verdrietig en een beetje wanhopig.

Wéér nasi

Bij de mensen om me heen, maar ook online zie ik de lekkerste dingen voorbij komen die vaak helemaal niet zo moeilijk te maken lijken te zijn. Toch slibt mijn hoofd dicht zodra ik ga zitten om te bedenken wat we moeten eten. Thomas is niet de makkelijkste eter, dus daar wil ik graag rekening mee houden. Aan de andere kant vind ik het belangrijk dat hij ook de kans krijgt om nieuwe dingen te proberen in de hoop dat er iets tussen zit wat hij lekker vindt.

Steeds als ik iets tegenkom waarvan ik denk dat ik het kan maken schrijf ik het op. Met als gevolg dat ik honderd dingen heb om uit te kiezen. Hoe komt het dan toch dat ik elke week weer uitkom op pasta, aardappelen en nasi? Het frustreert me enorm, maar in plaats van daadkracht, voel ik paniek en sla ik helemaal dicht. Na weer een uur met een leeg vel voor m’n neus schrijf ik dus maar weer nasi, aardappelen en pasta op. Daar voeg ik soep met brood, pannenkoeken of een kant en klare salade aan toe zodat de week weer gevuld is.

Spiegel

Natuurlijk gaat het er niet om dat ik niks bedacht krijg, of dat ik niet weet hoe ik het moet omgooien, want praktisch kan ik het allemaal prima uitleggen. Het verstijven en de paniek komen ergens anders vandaan. Het moment dat ik met een leeg vel voor m’n neus aan de slag wil, kijk ik eigenlijk in een spiegel. Het confronteert me met het feit dat ik toe moet geven dat ik dingen (heel) moeilijk vind die anderen zonder nadenken kunnen (hallo executieve functies), het confronteert me met het alleen zijn, met het feit dat ik onafhankelijk wil zijn, maar hier niet altijd toe in staat ben. En het confronteert me met alles wat ik zo graag gewild had voor Thomas, en mezelf, maar wat (nog) niet gelukt is.

Onderaan de streep komt het erop neer dat ik, als Thomas er is, ik soms huilend sta te koken omdat ik vind dat er een gezonde maaltijd op tafel moet staan, maar ik eigenlijk veel te moe ben om daar zo laat op de dag nog voor te zorgen. Op andere dagen mislukt het omdat ik iets aan laat bakken, laat vallen of per ongeluk de verkeerde kruiden erin sta te roeren. Of, als het dan wel gelukt is om zonder kleerscheuren iets op tafel te krijgen, weigert Thomas om ook maar een hap te nemen omdat er ‘teveel groen in zit’. Ook dan kan ik wel janken!

Het roerei moet om

Dat ik iets wil veranderen is inmiddels duidelijk, en dat ik niet weet hoe ik dat moet aanpakken ook. Bij Naomi van Hoofdtaal zag ik dat zij één keer per week kookt, zodat zij aan het eind van de dag niet nog enorm veel energie moet opmaken die er eigenlijk al niet meer is. Ik heb besloten dat ook te gaan proberen, en niet alleen dat, ik heb ook besloten dat ik niet langer alleen wil stoeien met dit onderwerp. Komende week trek ik aan de bel en ga ik hulp vragen aan mijn begeleidster. Het voelt belachelijk dat ik als 33 jarige, en intelligente vrouw geen goeie maaltijden op tafel krijg, maar het is zo. En dat zou ik graag veranderen. Ik ben de nasi namelijk he-le-maal zat!

Aan de slag

Oké, dat ik er een potje van maak is duidelijk, en dat ik er iets aan wil doen ook. Daarom ga ik aan de slag met het maken van een lijstje met dingen die ik graag zou willen koken, en vooral die ik graag zou willen eten. Mijn oude honderd dingen lijst gaat weg, en ik begin opnieuw. Het moet in ieder geval gezond zijn, en makkelijk te maken. En wat daarnaast belangrijk is, is dat er geen twintig ingrediënten in hoeven. Oh, en het zou ook fijn zijn als ik de restjes in kan vriezen voor de weken dat ik alleen ben. Want zonder eten naar bed gaan, en het eten van brood en crackers als avondeten ben ik ook een beetje beu.

Heb jij tips voor makkelijke en gezonde maaltijden, laat het dan hieronder weten. Alle hulp is welkom! Mocht ik dingen ontdekken die me goed bevallen dan zal ik die hier uiteraard ook delen.

Gedeelde smart

Herken je mijn strijd met koken en/of eten, en heb jij ook moeite met het verdelen van je energie over de dag? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen. Klets er hieronder gerust over door met elkaar. Gedeelde smart is immers halve smart!

Ik kijk uit naar jullie recepten en kooktips!

Inmiddels ben ik helemaal uitgekookt na mijn zoveelste kook fiasco, dus ik sluit af en duik snel weer met mijn neus in de boeken. Daar kan ik tenminste niet zoveel aan verprutsen. 😉