Mijn offline zomer – zeeën van tijd

Alle begin is moeilijk. Toch?

De eerste dagen zonder sociale media merkte ik dat mijn telefoon steeds vaker en verder uit mijn zicht verdween. Toen ik op internet zocht naar mensen die ook van hun telefoonverslaving af wilde komen las ik vooral over een groeiende onrust de eerste week. Sommige mensen bleven hun telefoon steevast oppakken, of zochten andere apps ter vervanging en op hun gebruikelijke dopamine shotje te vervangen. Zelf merkte ik tot mijn grote verbazing dat het ik het de eerste dagen helemaal niet moeilijk vond, maar ik juist een enorm gevoel van opluchting ervoer. De druk van het altijd aan moeten staan en het gevoel iets te moeten met whatsapp en alle prikkels viel weg en dat bevalt me enorm goed.

Zeeën van tijd

De eerste vier dagen las ik bijna vier boeken uit. Ein-de-lijk vond mijn hoofd weer ruimte voor lezen. Natuurlijk volg ik veel mensen online omdat ik onder de indruk ben van hun verhaal, en met plezier luister naar (of lees) wat ze te zeggen hebben, maar het verschil met lezen is dat ik in de boeken deel mag zijn van het verhaal. Ik hoef niet van een afstandje te kijken, maar mag me omwentelen in al die onontdekte werelden en levens die voelen alsof ze speciaal voor mij zijn. Hoewel ik in het leven vaak moeite heb met het vinden van mijn plek, en het ingewikkeld vind om te ontdekken hoe ik me overal toe moet verhouden, lijk ik tijdens het lezen overal naadloos in te passen.

Ik vind het heel fijn om te merken dat er weer ruimte is in mijn hoofd om te lezen. Nu het weer lukt voel ik pas hoe erg ik het gemist heb.

FOMO

Natuurlijk ben ik ook geen heilige en zijn er nog genoeg momenten op de dag dat ik denk aan Instagram. Er zijn een aantal mensen die ik al lange tijd dagelijks volg en waar ik me verbonden mee voel. Ik weet dat mensen voor hen belangrijke reizen gaan maken, zwanger zijn of activiteiten delen. Dat maakt dat ik me ineens ineens extra bewust ben van alle dingen die ik mis, en misloop. Ik ben benieuwd hoe het met iedereen gaat, maar soms schiet ook de vraag door mijn hoofd of ik andersom eigenlijk gemist wordt of niet. Is het mensen überhaupt opgevallen?!

Hoewel ik dus geen onrust voel, en me juist bevrijd voel van een soort (sociale) druk, ervaar ik ook een soort angst om dingen te missen, maar ook een angst om niet gemist te worden. Alsof ik een soort bestaansrecht heb verworven door online ’te bestaan’. Door dingen te maken en mijn gedachten te delen heb ik mezelf zichtbaar gemaakt. Het is misschien wel een (gevoels)kwestie van ‘ik word gezien; dus ik besta’.

Een goed begin is het halve werk, hoop ik.

Morgen (dinsdag 23 juli) ga ik op vakantie en afgelopen weekend was Thomas jarig en natuurlijk zijn dat momenten die ik graag had gedeeld, maar over het algemeen valt het me allemaal enorm mee. De eerste dagen zitten erop en ik heb vertrouwen dat ik het prima ga redden om het offline zijn door te zetten tot 1 september.

Ik kijk enorm uit naar de vakantie met mijn ouders en Thomas, en ik weet zeker dat ik weer veel te veel foto’s ga maken die ik uiteindelijk toch graag nog wil delen als ik straks weer online ben. Misschien laat dat wel zien dat ik wellicht nog minder los ben van alles dan ik zelf eigenlijk wil zien.

Ben jij wel eens een periode helemaal offline geweest? Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen, en waarom je het wel, of juist niet hebt gedaan. Laat het me vooral weten onder dit bericht, of via mijn contactpagina. Volgende week maandag volgt er weer een update!