Een vliegende start

Op 4 april was het zover; ik mocht mijn lezing geven! Hoewel het inmiddels alweer bijna twee maanden geleden is, denk ik er nog elke dag aan terug. Wat was het een bijzondere avond, en wat heb ik ervan genoten!

Waar ik al heel tevreden was geweest met 10, of 15 aanmeldingen, mocht ik die avond spreken voor meer dan 40 mensen! En het meest bijzondere vond ik het vertrouwen dat ik kreeg. Tot ik begon, wist eigenlijk niemand wat ik nou precies ging doen en vertellen, maar niemand heeft tijdens het proces ook maar de minste vraag gesteld of angst geuit dat het niks zou worden. Het bevestigt maar weer eens hoe belangrijk het is om iemand een steuntje in de rug te bieden, en hoe iemand kan groeien op een beetje extra liefde en vertrouwen.

Het wolkje

Mijn lezing voelt als een wolkje waar ik nog steeds op kan gaan zitten om van een afstandje naar mijn leven te kijken. Het helpt zien wat gelukt is, en van hoe ver ik ben gekomen. Naast dankbaar ben ik ook gewoon heel erg trots. Nog geen 4 jaar geleden leek ik uitbehandeld en was de grootste opdracht accepteren dat het leven van toen het hoogst haalbare zou zijn. In die tijd kwam ik nauwelijks buiten, en leefde ik tussen paniekaanvallen door. Ik was enorm depressief en ervan overtuigd dat ik, hoe hard ik mijn best ook deed, niet thuishoorde op deze aarde en in dit leven. Ik was voor niemand goed en vond mezelf waardeloos op alle vlakken.

Hoe anders is het nu!

Ervaringswerker

Zoals ik al eerder heb laten vallen ben ik sinds februari ervaringswerker, en heb ik dit jaar (bijna) al mijn dromen kunnen waarmaken. Ik haalde mijn certificaat tot ervaringswerker, vond een stukje zelfvertrouwen, en vertrouwen in anderen terug waardoor ik nu weer deel kan zijn van een fantastisch koor, en als kers op de taart gaf ik mijn eerste lezing. Een droom die al minstens 20 jaar op de plank lag en waarvan ik nooit had gedacht het te kunnen.

Nu hoor ik mezelf denken: perfect! Strik erom, en klaar met het leven. Vooral niet teveel willen, want het kan alleen maar misgaan. Dit heb je nu bereikt, wees tevreden en stop maar weer met kijken naar de rest van die onmogelijke bucket list.

Gelukkig heb ik in die jaren ook geleerd dat het goed is als ik niet altijd naar mezelf luister, en godzijdank heb ik lieve mensen om me heen die zorgen voor een veel vriendelijker stemmetje in mijn hoofd dan dat ik mezelf vaak kan geven. Tot ik ook dat hopelijk steeds beter zelf op kan vangen. Want als er één ding duidelijk is geworden, is dat ik het hier niet bij ga laten!

Perspectiveren als een gek

Hoewel we inmiddels bijna twee maanden verder zijn, krijg ik nog iedere week berichtjes over mijn lezing. Mensen die via via de ervaring hebben gehoord van iemand die ze kennen en vragen waar en wanneer ik weer ga spreken, maar ook van mensen die erbij waren en graag nog iets met me willen delen, of een vraag hebben. Nu zal ‘perspectiveren’ geen correct Nederlands zijn, maar het is wel waar ik druk mee bezig ben. Ik perspectief me helemaal gek, want waar ik een paar jaar geleden als enige perspectief overleven had, heb ik nu ineens andere doelen.

Zo ga ik in het najaar een lezing geven aan een groep psychologen en hulpverleners, heb ik gesprekken bij andere locaties van de bibliotheek om daar ook te gaan spreken en zet ik me in voor het uitdragen van het belang van ervaringswerk. Elke week als ik naar mijn agenda kijk moet ik constateren dat ik het best druk heb, en hoewel het een beetje laveren en puzzelen is om voldoende rust in te plannen, geniet ik er ontzettend van.

En als ik er even op los perspectiveer, dan hoop ik zo ontzettend dat het lukt om hier mijn ‘werk’ van te maken en dat ik vanaf het nieuwe jaar wellicht ook op scholen kan gaan spreken. Overigens wel naast mijn werk bij de bibliotheek, want daar geniet enorm van en zou ik niet willen missen. En het geeft bovendien de structuur die ik erg nodig heb.

Een vliegende start

Natuurlijk zijn er meer dan honderd dingen te bedenken die ik de afgelopen jaren geleerd heb, maar durven is daar een hele belangrijke van. Vroeger leerde ik ‘wie vraagt wordt overgeslagen’, waardoor bij mij vragen automatisch een hele nare connotatie kreeg. (en ja, ik weet dat het niet zo zwart/wit bedoeld is. Maar daar denkt mijn autistische brein gewoon heel anders over 😉 ). Inmiddels weet ik dat wanneer je nooit iets vraagt of zegt, mensen geen idee hebben. Dus ook eventuele wensen, dromen of dingen die je wil perspectiveren. Door te vragen, en open te staan voor alle vormen van antwoord (dus ook ‘nee’, ‘misschien’, of ‘wil je daar iets meer over vertellen’ etc) worden dromen soms ineens in een sneltreinvaart werkelijkheid. Nu weet ik dat hard werken wel degelijk kan lonen, als je werkt voor, en op een manier die bij jezelf past.

Na 4 april heb ik een vliegende start gekregen naar nog ontzettend veel andere toffe projecten waarvan ik niet meer in paniek raak, maar waarvan ik niet kan wachten om ze aan te pakken. Ben je benieuwd of ik ook iets voor jou kan betekenen? Kijk dan vooral op deze pagina voor meer informatie! Ik kijk ernaar uit om elkaar te spreken.

Ps: natuurlijk is mijn leven niet magisch helemaal fantastisch geworden. Vanmorgen had ik nog twintig huilbuien achter elkaar, ben ik soms veel te overprikkeld om nog na te kunnen denken en heb ik andere grote zorgen in het leven. Om maar wel even realistisch te blijven. Ga ik snel weer door met perspectiveren. 😉 Tot de volgende! X